Smith L.J. Pamiętniki Wampirów

Paranormany

Niestety, mam za sobą całą serię i żałuję jej przeczytania. Polskie wydanie zawiera 10 ksiąg, z czego chyba 6 ostatnich nie jest już spod pióra L.J. Smith, a tylko przewija się jej nazwisko na okładkach.
Zacznijmy od początku.
Księga 1 zawiera oryginalną trylogię, wydaną za granicą w latach 90-tych. Ostatnio wydawnictwo Amber dodrukowało ten tom i jeśli już ktoś chciałby się zapoznać z pierwowzorem - to polecam sięgnąć tylko po tą księgę. Główna bohaterka różni się od serialowej - ma oczy lapis lazuri, złociste włosy, jest królową szkoły, a każdy chłopak o niej marzy.
Zakończenie było dla mnie na plus, nie kończy się dla Eleny szczęśliwie... Co niestety zmienia kontynuacja.
Księgi 2-4 to... dopisanie historii. Pierwsza część księgi 2, jest nowym zakończeniem, bardziej satysfakcjonującym dla fanów. Jeśli więc było Wam smutno po poprzedniczce - przeczytajcie.
Od tego momentu zaczyna się maszyna losującą - wydarzenia, postacie i nowe istoty w większości są wrzucane przypadkiem.
Ksiegi 5-9 Poprawiają trochę charakter głównych bohaterów (ale domyślacie się - dalej jest słabo), jednocześnie wprowadzają jednozdaniowe postacie, które najpewniej zginą albo sami o nich zapomnicie.
Księga 10 - Przeczytaliście poprzedniczki? A, to i tak bez znaczenia. Historia jest pisana na nowo, więc wszystko co się wydarzyło, zostaje tylko w pamięci Eleny i nikt nic nie pamięta.
Ta seria to opera mydlana - martwi wracają do życia, bohaterowie szybko się zaprzyjaźniają lub zakochują. Nawet jest wątek zaginionego brata i siostry!
Z tego wszystkiego podobał mi chyba jako jedyny tom, gdzie akcja dzieje się w innym wymiarze. Pomyśl był jakiś na te książki, ale został zrealizowany na szybko i bez polotu.
Odradzam czytanie całej serii, książki w mojej opinii są po prostu słabe. Szczególnie ostatni, gdzie denerwuje mnie reset wszystkiego z czym się męczyłam.

Nocny Anioł

Czytałam to bardzo dawno temu i jako poczytanka dla młodziutkich nastolatek to może i fajne, ale dla starszych czytelników wydaje się infantylne, chodź przyznam że kilka opowiadanek nawet mi sie podobało